Sprzedawca słów

Wszystko dla Irminy

Późnym wieczorem usłyszałam dzwonek do drzwi. Głośny i nieustający, nie powinno się tak dzwonić. Zawsze mnie uczono, zadzwoń raz i poczekaj. Chyba, że człowiek, który tam mieszka, ma kłopoty z uszami. Wtedy zadzwoń ponownie. Daj czas na założenie szlafroka czy wyjście z toalety. Zawsze się tego trzymałam. Dawałam czas. Teraz oczekiwałam tego samego. Wolnym krokiem podeszłam do drzwi. Spojrzałam przez wizjer. Mężczyzna. Nie znałam go i wahałam się, czy otworzyć. Czy w ogóle zdradzić, że jestem w domu. Jednak jego natarczywa obecność nie dawała mi spokoju.
- Kim Pan jest?
- Nareszcie! Mam wiadomość od Irminy. Dla Cecylii. Czy to Pani?
Otworzyłam. Był młody, wysoki i bardzo chudy. Pod kurtką kiał seledynowe ubranie, takie, jakie noszą pracownicy szpitala.
- Czy to Pani?- powtórzył.
- Ja. Co się stało? Kim pan jest?/
- Jestem Rychu. Przyszły lekarz. Niech się Pani zbiera, ona chce Panią zobaczyć. Jest w szpitalu. Opowiem po drodze.
- Nie mogła zadzwonić? Musiała Pana przysłać?
Wzięłam torebkę, zamknęłam mieszkanie, Rychu zapakował mnie do swojego samochodu i ruszył z piskiem opon. Na szczęście ruch o tej porze był niewielki, miałam nadzieję dojechać bezpiecznie na miejsce.
- Irmina miała wypadek. Jest w szpitalu i ciągle powtarza jedno imię. Cecylia. Przegrzebałem jej torebkę i znalazłem adres. Telefonu pani nie odbierała.
- Wyłączam na noc.
- To źle. Nie po to go Bell wynalazł, żeby z niego nie korzystać.
- Słuchaj Rychu, nie pozwalaj sobie.
- Kobieto, nie wiem, dlaczego ona akurat ciebie sobie wybrała na ostatnie pożegnanie, jesteś jakaś nieprzyjazna i w ogóle!
 Rychu niespodziewanie przeszedł na ty.
Może dlatego wybrała, że jesteśmy przyjaciółkami. Czy jest aż tak źle?
- Matka mówi, że fatalnie. Potrzebna natychmiast operacja, a Irmina nie pozwala. Czeka na Ciebie.
Miał chyba taki zwyczaj tykania wszystkich.
- Matka?
- Jest lekarzem. Praktykuję akurat na jej oddziale i wysłała mnie z tą misją do ciebie.
Irmina. Wypadek? Ostatnie pożegnanie? Nie daje zrobić sobie operacji? Czy jest przy niej ktoś jeszcze ze znajomych? Z rodziny? Nie, z rodziny chyba nie, wszyscy mieszkają g gdzieś daleko.
Poznałam Irminę w liceum. Mieszkała w internacie, chodziło się do niej całą paczką na herbatę. Dozór był słaby, urządzaliśmy imprezy. Szybko się okazało, że Irmina to taka dobra dusza, nikomu i nie wielu rzeczy potrafiła odmówić. Trochę ją wykorzystywaliśmy, ale krótko. Z wiekiem zmądrzeliśmy i korzystaliśmy z jej pomocy tylko w nagłych wypadkach. Czasem to była mała pożyczka, a czasem po prostu wyproszenie sukienki na jakąś okazję. Bo Irmina miała mnóstwo sukienek, które szyła sobie sama i zawsze były oryginalne, o niespotykanym kroju.
   Leżała na okrwawionej poduszce, głowę miała obłożoną grubymi bandażami. Wyciągnęła rękę w moją stronę. Podeszłam i przyłożyłam policzek do jej dłoni.
- Jestem. Zgódź się na operację. Będę na ciebie czekać.
Zamrugała oczami, że tak. Ręka jej opadłą. Wywieźli ją z sali, szłam korytarzem obok łóżka, aż zamknęły się za nimi jakie s drzwi. Rychu został ze mną.
- Więc powiadasz, że to twoja przyjaciółka. Taka na śmierć i życie?
- Chyba tak.
- Chyba?
- Nie jestem pewna. Życia bym za nią nie oddała.
- A ona za ciebie?
- A cóż ty tak dopytujesz, Rychu? Przecież to obca dla ciebie osoba.
- Pacjent nigdy nie powinien być   dla lekarza obcą osobą. Choć inna szkołą mówi, że powinien. Ale ja się do niej nie zapisuję. Co jest takiego w przyjaźni, że w takiej ostatecznej być może chwili chce się zobaczyć tę drugą osobę? Nie matkę czy brata tylko przyjaciela?
- Nie wiem. Nie umiem ci odpowiedzieć na to pytanie. Nigdy dotąd nie byłam w ostatecznej chwili.
- A gdybyś była, z kim najbardziej chciałabyś się pożegnać?
- Z kimś, kto by po mnie zapłakał.
Kto by zapłakał? Mama  już nie, ani ojciec. To ja płakałam po nich.Żaden z moich mężów, choć kiedyś mówili, że bardzo mnie kochają. Może i kochali bardzo, ale krótko. Kto z moich przyjaciół? Tak się o ludziach mówi, przyjaciele. Ale co to słowo naprawdę znaczy? Przecież nie to, że się bywa u siebie na kawie, czy razem jeździ na grzyby.
Rychu zaprowadził mnie do jakiegoś pokoju, gdzie mogłam poczekać i napić się kawy, którą mi litościwie zrobił.
Siedział przede mną, trzymając swój kubek w obu dłoniach i przyglądał mi się uważnie.
- Nie musisz praktykować, Rychu? Oddział się bez ciebie zawali.
- Nie bój nic, Cecylia. Siostrzyczki nad wszystkim czuwają, poproszą mnie, gdybym był potrzebny. Ale macie imiona! Irmina, Cecylia!
- Tak się kiedyś dzieci nazywało. Nie to co teraz, jakieś Dżesiki, Amandy.
- Czy to się jakoś zdrabnia?
- A po co ? Nie lubię  zdrobnień. Dlaczego to tak długo trwa?
- Operacja? A jednak myślisz o niej trochę. Już się bałem, ze zapomniałaś.
- Nie jestem jeszcze taka stara, nie mam sklerozy.
- Ale wyglądasz na skliro nexofyllo.
- Czy to mnie obraża, czy wręcz przeciwnie?
- I tak, i nie. To z greki. ZNaczy, twarda. Możesz być silna. Albo nieczuła. To już zależy, jak siebie ocenisz.
- A ty jak mnie oceniasz?
- Za mało się znamy. Opowiedz coś o sobie.
- Za mało się znamy.
- To opowiedz o Irminie.
- O Irminie? Jest przy mnie zawsze, gdy tego potrzebuję.
- To zrozumiałe, mając na uwadze, że mówisz o niej przyjaciółka.
- Znamy się od lat. Musisz wiedzieć, że zawsze mogłyśmy na nią liczyć, ja i reszta dziewczyn z naszej paczki. Irmina rzucała wszystko i zjawiała się, gdy któraś z nas była w potrzebie. Dawniej, kiedy byłyśmy jeszcze młode i głupie, wymyślałyśmy coś naprędce, jakiś problem, żeby zobaczyć jak się martwi, że którejś z nas dzieje się coś złego. To było zabawne, a jednocześnie fascynujące, jak wiele była w stanie poświęcić czasu, pieniędzy, starań.
- Powiedz, co dla ciebie zrobiła. Coś konkretnego.
- O cały czas coś dla mnie robi. Duże zakupy, bo nie mam samochodu, wozi do lekarza, gdy potrzebuję. Raz przerwała swój urlop i przejechała pół Europy, gdy zmarł mój ojciec.  Opiekuje się domem, gdy wyjeżdżam. Wspiera, kiedy mam trudne chwile.
- A ty, co ty zrobiłaś dla niej?
- Nic mi teraz nie przychodzi do głowy.
- Czyli nic. Bo inaczej przecież byś pamiętała.
- Zdaje się, że masz rację. Aż mi głupio.
- A powiedz, czy jest coś takiego, czego dla niej nie zrobiłaś?
- Jest. Raz mnie o coś poprosiła, a ja odmówiłam.
- Nie pytam, o co. Ale mogłaś top wtedy zrobić?
- Mogłam, ale nie bardzo mi się chciało.
- Obraziła się wtedy na Ciebie,, była zła, czy coś takiego?
- Nie., powiedziała, nic nie szkodzi, jakoś sobie poradzę.
- Czy po tym ona zaczęła ci odmawiać?
- Nigdy.
- Teraz wiem o n iej wszystko. Tak. Ona jest twoją przyjaciółką. ALe czy ty jesteś jej.
- Nigdy nie robiłam takiej analizy Było mi z  Irminą wygodnie. A teraz jest mi głupio. A nawet przykro. Kim ty jesteś, Rychu? Studentem medycyny, czy mądrym staruszkiem przebranym za młodego chłopaka. ?
- Że taką wiwisekcję ci zrobiłem? Może na psychologię się przeniosę? A teraz? Powiedz, co zrobiłabyś dla niej teraz?
Drzwi pokoju otworzyły się cicho. Weszła kobieta, nie przebrana jeszcze po operacji, spojrzała na nas i bez słowa pokręciła głową. Miała w oczach łzy i domyśliłam się,, że była matką Rycha i to ona operowała Irminę. (...)
Co zrobiłabym dla Irminy teraz?
Dlaczego wcześniej nie spotkałam Rycha?  Zanim ten przeklęty samochód wyrąbał wielką dziurę w głowie mojej przyjaciółki. Dlaczego tak chwytała mnie zawsze za serce piosenka Wysockiego, a myślałam wtedy tylko o sobie> Że tylko ja potrzebuję tej wyciągniętej w moją stronę dłoni.
Co zrobiłabym dla Irminy teraz, kiedy wiem, że już jej nie ma? Teraz, kiedy jest już za późno? Za późno o całe życie?
Zrobiłabym dla niej wszystko.

"" Sprzedawca słów
Bożena S. Bart
Wydawnictwo Prymat
Białystok
2011


Ten koszyk leci do Ciebie

 a ten do Ciebie