Tylko mi nie daj Boże skosztować tzw. życiowej mądrości

Przeczytałam dzisiaj post u Edyty.

Myślałam, że pokaże co tam fajnego uszyła,

bo dawno się nie pokazywała, ale nie, nie Edytka. Miałyśmy kiedyś częstszy kontakt,

ale jakoś z biegiem czasu, zmianami w życiu gdzieś te znajomości się urywają, luzują.

Ale wiem, że na Edytę można zawsze liczyć.

I zawsze się wspierałyśmy, gdy nam maluchychorowały ( mam przynajmniej nadzieję, że

też tak to odczuwa), słowem pisanym, szybkim mailem, miłą niespodzianką. Gdy urodziłam bliźniaki to blog i hafty były dla mnie jedyną odskocznią od wszystkich problemów. W międzyczasie pojawiały się kolejne wyzwania, zmiany w życiu i przewartościowania. Życie czasem doświadcza nas okrutnie, i wtedy otwierają nam się oczy na to ile czasu tracimy i jakimi glupotami się przejmujemy. Mnie na szczęście takie doświadczenie losowe ominęło i za to dziękuję najmocniej. Niestety nie wszyscy mają tyle szczęścia.

Edytka pisze o dziewczynce Martynce, która musi być poddana operacji w USA, aby uratować jej rączkę. Do 7 grudnia jest czas na zebranie potrzebnych funduszy. Pisze, że idzie to też opornie i prosi o wsparcie. Wszystkie informacje znajdziecie na blogu Edytki i stronie FB poświęconej licytacjom.

Może czasem warto wykorzystać swój blog do nagłośnienia akcji, a nie przejmować się tym, że nie mam czasu na haft. Może zamiast narzekać  i się nudzić, bo nie idą mi hafty można spróbować połączyć siły i zrobić coś razem. Można sobie urozmaicić blogosferę nie tylko zabawami. Jest nas tak wiele.

Tina